hahah sniðugur er ég! ég narra fólk af ateaseweb.com mb dæminu með því að hafa bloggið mitt í signature dótinu hjá mér! hahahaha!
er ég annars sá eini sem finnst samtölin í þáttunum The Gilmore Girls vera alveg óendanlega asnaleg? þá er ég ekki að tala um innihald samtalanna endilega heldur bara hvernig fólk talar saman... ég var bara að taka eftir því fyurst í gær hversu rídikkjúlus þetta er... og þetta helvítis ljós hérna inná skrifstofu er að gera mig geðveikan...
annars finnst mér eitt ógeðslega fyndið, og það er að pabbi minn hefur mynd af belju uppá vegg hjá sér... þetta er reyndar engin venjuleg belja, heldur hin frækna kýr Fía, sem átti einusinni e-ð met í að mjólka mikið og er einmitt af bænum hans pabba...
annars eru beljur yfirleitt mjög vond dýr.. þó þær leyni á sér... ég man einusinni á æskuárum mínum þegar ég dvaldi á bænum hjá afa og ömmu.. dag einn, eftir að hafa skolað niður sviðasultu og blóðmör með glóðvolgri mysu, var ég beðinn um að fara upp á einhverja hæð til að sækja beljurnar og reka þær inn í fjós.. ég skellti mér í lopapeysuna og tölti af stað léttur í lund, fór upp á túnið og smalaði beljunum samviskusamlega saman.. svo rak ég þær niðrað bænum (þó nokkur spölur) og safnaði þeim saman í réttina fyrir utan fjósið, en þegar ég fór að opna fjósahurðina, þá brutu beljurnar upp hliðið að réttunum og hlupu aftu uppá hæðina.. þannig að ég þurfti að hlaupa alla leið aftur upp til að sækja þær... en það nákvæmlega sama gerðist aftur.. og maður sá það alveg á þessum ófreskjum að þær voru ekki bara að fíflast e-ð.. þetta hafði verið þaulskipulagt í marga daga áður.. það sást best á því hvernig þær hlupu skipulega þannig að það yrði sem erfiðast fyrir mig...
að lokum datt ég niður örmagna, og um leið komu beljurnar og byrjuðu e-ð að pota og sparka í mig.. sona eins og þær væru að benda á mig og gera grín að mér..
og hvað kennir þessi saga okkur? jú, beljur eru vondar, og þessvegna er allt í lagi að lemja þær ef maður er pirraður.. sérstaklega með keyri eða skíðastaf eða einhverju barefli sem maður finnur í fjósinu
einnig kennir þessi saga okkur það, að þrátt fyrir að vera helvítis viðbjóður, þá er mysa holl og góð, því eins og flestir vita þá er hollusta alltaf ógeðsleg á bragðið.
er ég annars sá eini sem finnst samtölin í þáttunum The Gilmore Girls vera alveg óendanlega asnaleg? þá er ég ekki að tala um innihald samtalanna endilega heldur bara hvernig fólk talar saman... ég var bara að taka eftir því fyurst í gær hversu rídikkjúlus þetta er... og þetta helvítis ljós hérna inná skrifstofu er að gera mig geðveikan...
annars finnst mér eitt ógeðslega fyndið, og það er að pabbi minn hefur mynd af belju uppá vegg hjá sér... þetta er reyndar engin venjuleg belja, heldur hin frækna kýr Fía, sem átti einusinni e-ð met í að mjólka mikið og er einmitt af bænum hans pabba...
annars eru beljur yfirleitt mjög vond dýr.. þó þær leyni á sér... ég man einusinni á æskuárum mínum þegar ég dvaldi á bænum hjá afa og ömmu.. dag einn, eftir að hafa skolað niður sviðasultu og blóðmör með glóðvolgri mysu, var ég beðinn um að fara upp á einhverja hæð til að sækja beljurnar og reka þær inn í fjós.. ég skellti mér í lopapeysuna og tölti af stað léttur í lund, fór upp á túnið og smalaði beljunum samviskusamlega saman.. svo rak ég þær niðrað bænum (þó nokkur spölur) og safnaði þeim saman í réttina fyrir utan fjósið, en þegar ég fór að opna fjósahurðina, þá brutu beljurnar upp hliðið að réttunum og hlupu aftu uppá hæðina.. þannig að ég þurfti að hlaupa alla leið aftur upp til að sækja þær... en það nákvæmlega sama gerðist aftur.. og maður sá það alveg á þessum ófreskjum að þær voru ekki bara að fíflast e-ð.. þetta hafði verið þaulskipulagt í marga daga áður.. það sást best á því hvernig þær hlupu skipulega þannig að það yrði sem erfiðast fyrir mig...
að lokum datt ég niður örmagna, og um leið komu beljurnar og byrjuðu e-ð að pota og sparka í mig.. sona eins og þær væru að benda á mig og gera grín að mér..
og hvað kennir þessi saga okkur? jú, beljur eru vondar, og þessvegna er allt í lagi að lemja þær ef maður er pirraður.. sérstaklega með keyri eða skíðastaf eða einhverju barefli sem maður finnur í fjósinu
einnig kennir þessi saga okkur það, að þrátt fyrir að vera helvítis viðbjóður, þá er mysa holl og góð, því eins og flestir vita þá er hollusta alltaf ógeðsleg á bragðið.
0 Ummæli:
Skrifa ummæli
<< Heim