Einhver sendi mér sms í gær frá siminn.is og gleymdi að undirrita með nafni. Eitthvað um skólarapp og líðan mína. Ef þú lest þetta.. ertu auli.

Annars er ég kominn í jólaskap. Alltof snemma.

Ég elska jólin. Ég elska þau líka meira og meira með hverju árinu sem líður, sem er skrýtið, en jafnframt ánægjulegt.
Mér finnst fyndið að hugsa til þess að jólin myndu líklega missa mikið af sjarma sínum ef ekki væri fyrir græðgi fólks og fyrirtækja og þeirra heilaga desembermarkmið, sem er að fá fólk til að eyða sem allra mestum pening. Það sést líklega best í því að það er alltaf langjólalegast dagana fyrir jól. Allt er hæpað upp úr öllu valdi, jólalögum troðið í eyrun á manni hvert sem maður fer og skreytingar og ljós hvert sem maður horfir. Allt er þetta gert í þeirri von að fólk komist í einhverskonar jólatrans þannig að það kaupi úr sér allt vit.
Um jólin sjálf deyr stemningin eiginlega alveg, því allir eru búnir að eyða peningnum sínum og öllum er alveg sama. Fólk getur haft það jólalegt heima hjá sér, en það er bara ekki það sama og þessi móðursýkislega, en jafnframt hlýlega stemning sem ríkir í samfélaginu vikurnar fyrir jól.

Ég er ekki að segja að þetta sé slæmt, þvert á móti finnst mér þetta frábært. Ef það væri engin gróðavon í kring um jólin, þá væru jólin eflaust mjög hugguleg, en þá myndi heldur ekki myndast þessi yndislega geðveikislega eftirvænting meðal fólks eftir einhverju sem enginn veit nákvæmlega hvað er.
Þetta er vissulega slæmt fyrir þá sem þjást af jólastressi á hverju ári, eyða allt of miklum pening í jólagjafir, jólatré og jólamat og fá svo jólahjartaáfall í lok árs, en mér er sama. Þetta skapar stemningu sem ég fíla og nýt þess að uplifa úr fjarlægð. Fólk sem lætur þetta gleypa sig algjörlega eru bara aular.