I. Ég hef í gegn um árin alltaf verið afar góður að hafa ofan af fyrir sjálfum mér þannig að það kemur afar sjaldan fyrir að mér "leiðist". Þegar mjög hart er í ári (þ.e.a.s. ekki rassgat að gerast neinstaðar) þá er mitt bjargræði fólgið í því að gera aftur og aftur eitthvað ákveðið á internetinu. Tékka á pósti, tékka á kommentum á blogginu mínu, tékka á uglunni á HÍ, bíð eftir að Jessica Alba komi inn á MSN. Þetta gat ég gert tímunum saman. Núna er svo komið að ég hef ekkert slíkt til að dunda mér við lengur. Ég á aldrei von á neinum skemmtilegum pósti, fólkið á msn er leiðinlegt, ég er ekki lengur í Háskólanum og það les enginn bloggið mitt. Í gær lenti ég í því í fyrsta skipti í áraraðir að mér "leiddist". Ég sat bara og horfði á klukkuna. Það var ömurlegt.

II. Það entist þó ekki lengi því ég uppgötvaði það skyndilega að klukkan mín mælir tíma, og ég tók því upp á því að mæla hvað ég get haldið lengi niðri í mér andanum. Ég gerði þónokkrar tilraunir og reyndi ýmis afbrigði niður-öndunar-haldi til að ná sem bestum árangri. Að lokum náði ég lengst að halda niðri í mér andanum í 2 mínútur og 10 sekúndur, sem ég tel fjandi gott.

III. Hver var boðskapurinn með þessari sögu? Líklega enginn.

IV. Ég var að fatta að ég á alveg 3-4 gamlar bloggfærslur sem ég hef geymt sem uppköst en aldrei sett inn einfaldlega því ég hef ekki talið mannkynið í stakk búið til að takast á við þær. En nú erum við þó komin á það stig þróunar að vísindamenn eru farnir að skjóta einhverju drasli um einhverja kappakstursbraut í Sviss. Þvílíkt undur. Kannski er því kominn tími að ég setji færslurnar inn.