NASLNASLNASL

Hinn óþolandi fylgifiskur þess að fá fullkomið ógeð á mannkyninu er sá að manns eigin mannlega og asnalega eðli fylgir manni hvert sem manni fer, þrátt fyrir það að maður sé kominn með upp í kok maður á sjálfum sér og öðrum, aulahættinum í mannlegum siðum og venjum, félagslegu atferli, viðbrögðum og hvötum. Maður hristir sína eigin mennsku aldrei af sér og er um alla eilífð afmarkaður innan hennar.
Ef ég myndi einn daginn gerast svo hrokafullur að taka þá ákvörðun að hola mig bara af einhverstaðar uppi í fjöllum og tala aldrei aftur við nokkurn mann, því ég teldi mig geta spjarað mig á einhverju undarlegu tilvistarsviði, myndi ég bara að lokum lendi í því að félagslegar hvatir mínar yrðu vanræktar, ég myndi missa hæfileikann og forsendur til að íhuga lífið, tilveruna og sjálfan mig, og ástæðan væri einfaldlega sú að ég gæti ekki lengur speglað sjálfan mig í öðru fólki. ÖÐRU FÓLKI. Sú vandlega forritaða vél sem ég er myndi fullkomlega fara úr skorðum og að lokum myndi ég svo missa vitið.

Þetta er helvítis dragbítur sem maður getur ekki hrist af sér sama hvað maður gerir, þó maður skalli vegg, blóti og bölvi út í hið óendanlega. Maður vill vera eitthvað annað en maður er, en maður gerir sér um leið grein fyrir því hversu fullkomlega og óþolandi "mennsk" þessi óánægjutilfinning er, og hversu ótrúlega þröngt afmarkaður tilfinningaskali manns er. Maður er fastur í einhverri ömurlegri kúlu sem afmarkast af asnalegu tungumáli og asnalegu orsakasamhengi en maður hefur ekki nokkrar einustu forsendur til að átta sig á því hvað liggur fyrir utan hana. Smátt og smátt áttar maður sig svo á því að hin eina og sanna viska hvers manns fyrir sig felst í engu öðru en því að átta sig á því hversu heimskur hann var fyrir 2 árum, og ef hann nær svo langt, hversu heimskur hann er enn í dag.

Þetta fullkomna ósamræmi skynseminnar, tilfinningalífs og mannlegra hvata er ömurlegur prump-hönnunargalli á fólki sem ég vona að verði horfinn eftir 200-300 þúsund ár. Áfram þróun.

lag dagsins: Tussurass - Tippahaus