NASLNASLNASL

Hinn óþolandi fylgifiskur þess að fá fullkomið ógeð á mannkyninu er sá að manns eigin mannlega og asnalega eðli fylgir manni hvert sem manni fer, þrátt fyrir það að maður sé kominn með upp í kok maður á sjálfum sér og öðrum, aulahættinum í mannlegum siðum og venjum, félagslegu atferli, viðbrögðum og hvötum. Maður hristir sína eigin mennsku aldrei af sér og er um alla eilífð afmarkaður innan hennar.
Ef ég myndi einn daginn gerast svo hrokafullur að taka þá ákvörðun að hola mig bara af einhverstaðar uppi í fjöllum og tala aldrei aftur við nokkurn mann, því ég teldi mig geta spjarað mig á einhverju undarlegu tilvistarsviði, myndi ég bara að lokum lendi í því að félagslegar hvatir mínar yrðu vanræktar, ég myndi missa hæfileikann og forsendur til að íhuga lífið, tilveruna og sjálfan mig, og ástæðan væri einfaldlega sú að ég gæti ekki lengur speglað sjálfan mig í öðru fólki. ÖÐRU FÓLKI. Sú vandlega forritaða vél sem ég er myndi fullkomlega fara úr skorðum og að lokum myndi ég svo missa vitið.

Þetta er helvítis dragbítur sem maður getur ekki hrist af sér sama hvað maður gerir, þó maður skalli vegg, blóti og bölvi út í hið óendanlega. Maður vill vera eitthvað annað en maður er, en maður gerir sér um leið grein fyrir því hversu fullkomlega og óþolandi "mennsk" þessi óánægjutilfinning er, og hversu ótrúlega þröngt afmarkaður tilfinningaskali manns er. Maður er fastur í einhverri ömurlegri kúlu sem afmarkast af asnalegu tungumáli og asnalegu orsakasamhengi en maður hefur ekki nokkrar einustu forsendur til að átta sig á því hvað liggur fyrir utan hana. Smátt og smátt áttar maður sig svo á því að hin eina og sanna viska hvers manns fyrir sig felst í engu öðru en því að átta sig á því hversu heimskur hann var fyrir 2 árum, og ef hann nær svo langt, hversu heimskur hann er enn í dag.

Þetta fullkomna ósamræmi skynseminnar, tilfinningalífs og mannlegra hvata er ömurlegur prump-hönnunargalli á fólki sem ég vona að verði horfinn eftir 200-300 þúsund ár. Áfram þróun.

lag dagsins: Tussurass - Tippahaus

Jæja ég er orðinn of nískur til að fara í klippingu þannig að ég er byrjaður að klippa mitt eigið hár. ROKK!
Áherslan í BA ritgerð hefur færst af Kierkegaard yfir á Nietzsche, en mun eflaust tengjast þeim báðum að einhverju leyti, enda báðir afar töff. Það er ákveðin samsvörun í einhverjum af þeirra hugmyndum, en þeir þekktust ekki og vissu lítið af hvorum öðrum. Georg Brandes benti Nietzsche einusinni á að lesa Kierkegaard og hann sagðist ætla að gera það en klikkaðist svo árið eftir, því miður.
Ímyndið ykkur bara ef þetta hár og þessi motta myndu sameinast í einum manni. Úr yrði einhver ofurheimspekingur sem mín auma hugsun nær ekki einusinni utan um.
Róbert Haralds var svo almennilegur að lána mér enska þýðingu á einni af bókunum hans Kierkegaard þar sem það er ekki séns að ég geti lesið einhverja 19. aldar dönsku.

In other news, svo ég haldi mig nú við Youtube færslur, þá er þetta líklega besta lag í heimi:

Ég var að uppgötva þá ansi spaugilegu staðreynd að allar þær stelpur sem ég hef verið með á einhverjum tilfinningalegum nótum, þ.e.a.s. þær þeirra sem að dömpuðu mér, eru ennþá með gaurunum sem þær ditsuðu mig fyrir.

Ég get túlkað þetta á marga mismunandi (og álíka sjálfhverfa) vegu:

1. Ég er svo stórkostlega skelfilegur karlkostur að allir karlmenn sem fylgja í kjölfarið koma út sem Sjarmör prins og haldast sem slíkir. Að eilífu.

2. Þær þora ekki að hætta með gaurunum því þær lifa í stöðugri og yfirþyrmandi hræðslu um að ég komi og geri grín að þeim (sem ég mun að sjálfsögðu gera).

3. Guð hefur ætlað mér það hlutverk frá upphafi að vera einhverskonar úrkynjaður "matchmaker" sem fælir allt kvenfólk sem verður á vegi mínum í arma "hins eina rétta".

og svo leiðinlegi kosturinn:
4. Þær eru bara allar voða happy og þetta er bara fáránleg tilviljun (ekki fokking séns samt).

Persónulega held ég að það sé kostur nr. 3. Ég er eiginlega bara að bíða eftir að Rikke finni einhvern Juan Carlos Fernandez útí Perú og gefi skít í mig.

Ég fór aftur til læknis í morgun útaf þessum fokking hósta. Hún sagði mér að bíða rólegur og gaf mér meiri hóstastillandi lyf.

Ég er búinn að ákveða að ég ætla að skrifa BA ritgerðina mína um Kierkegaard, og hugsanlega einhverskonar samanburð við Nietzsche. Ákvörðunin byggist á miklu leyti af því að hann er með fáránlegt hár eins og ég.


Eftir (óvenju) marga mánuði af hamingju og almennri sátt við lífið og tilveruna, þá finn ég að ég er smátt og smátt aftur að breytast í sjálfshatandi taugahrúgu sem hefur enga trú á sjálfum sér né samfélaginu í kring um sig.
Á næstu vikum mun því eflaust taka við óhófleg Pacman- og Tetrisspilun og skapofsaköst gegn leiðinlegu fólki, í bland við sjúklega tilvistarkreppu. Þessu mun einnig fylgja einhverkonar valkvíði í sambandi við hvað ég eigi að gera með líf mitt á næstunni, og ákvörðunin sem fylgir mun á einhvern hátt litast af sjálfsfyrirlitningu, almennri svartsýni og angurværð og óánægju með þau gen sem ég fékk í vöggugjöf. Þetta mun svo eflaust ná hámarki á einhvern epískan máta eftir nokkra mánuði.

En svo mun aftur komast ró á hluti og ég mun aftur sættast við heiminn í öllum sínum ömurleika. Slíkur er lífshringur Egils.

lag dagsins: Sonic Youth - Kool Thing

hæ krakkar

Jæja nú á ég bara eftir að klára ritgerð og þá fer þessi mikla púlvika að verða búin.. Ég er ennþá hóstandi og með millirifjagigt (komnar næstum 3 vikur núna). Það er frekar gay.
Annars er ég búinn að vera með bloggstíflu í svona mánuð sem er ekki alveg nógu gott... ég státa mig af því að hafa bloggað samfleytt í 5 og hálft ár og ætla ekki að hætta því núna. Ef þetta fer ekki að lagast þá neyti ég bara eiturlyfja og læt þau sjá um innblástur... það er ekkert að því! Ekki neitt!

Ég er reyndar að gera alveg helling þessa dagana og hef sjaldan verið jafnupptekinn um ævina.. ég hef bara einhvernveginn lítinn áhuga á að leyfa fólki að vita hvað ég er að athafnast dagsdaglega. Í gegn um blogg þ.e.a.s.
Ég vill frekar að færslur séu það abstrakt að fólk (þar á meðal ég) nenni að lesa þær jafnvel þegar nokkur ár eru liðin. Hver nennir t.d. að lesa gamlar bloggfærslur einhverra lúðulaka um fjölmiðlafrumvarpið? Það er öllum skítsama um það núna.

Og Guð hjálpi moggabloggurum þegar nokkur ár eru liðin og þeir sjá hversu færslur þeirra frá 2008 um "málefni líðandi stundar" eru ómerkilegar og ömurlegt innlegg í sögu mannkyns.
Ekki það að ég hafi eitthvað á móti málefnum líðandi stundar og skoðunum fólks almennt.. en skoðanir fólks á slíkum hlutum eru ekki nógu margvíslegar (né nógu áhugaverðar) til að maður hafi einhvern áhuga á að lesa útlistun hvers einstaklings fyrir sig á þeim. Fólk er yfirleitt bara að segja það sama. Það væri fínt ef það væri bara eitthvað eitt skoðanablogg sem skrásetti "málefni líðandi stundar" og svo almennar skoðanir fólks á því. "Þetta gerðist þarna á þessum tíma, og skiptar skoðanir voru á því. Fólk skiptist í þessar tvær fylkingar.". Svo væri svona "skoðanakassi" og í staðinn fyrir að væla bara um skoðun sína í löngu máli þá gæti fólk bara tékkað í annanhvorn reitinn.
Þá gæti fólk loksins farið að blogga um hluti sem skipta virkilegu máli, eins og t.d. afhverju teskeiðar heita teskeiðar en ekki eitthvað annað, meðferðarúrræði fyrir the cookie monster, hvað orðin "plóma" og "tuttugu" eru fáránlega asnaleg o.s.frv.

Það skal þó tekið fram að einu forsendurnar fyrir þessari skoðun minni eru leiðir að auknu skemmtanagildi í lífi mínu og annarra.

lag dagsins: Monty Python - The Galaxy Song



besta lag í heiminum

*varúð: að mestu leyti fyrir heimspekinörda*



Það er augljós staðreynd að Martin Heidegger og Super Mario eru í raun sami maðurinn. Fyrir utan útlitið er margt annað sem leiðir mann að þessari augljósu niðurstöðu. T.d. leynist það engum manni sem les heimspeki Heideggers að hann hefur augljóslega étið yfirgengilegt magn af sveppum, fyrir svo utan hæfileika hans að geta skotið eldkúlum úr höndunum á sér. Eftir þessa uppgötvun tóku ég og kanadískur kunningi minn að okkur það verkefni að samþætta ævisögur beggja.

After numerous adventures in his eponymously-titled land, Super Mario retired from his colourful adventurism, sold his stake in the Super Mario Bros. plumbing co. and settled into a semi-retirement as a rector at the University of Freiburg, where he would use his strong italian catholicism to develop several prominent theories about the nature of being and how errors in human understanding since platonic times had lead to incorrect approaches in numerous fields from theology to technology.
Despite substantial contributions to 20th century philosophy that would come to help underpin later trends such as existentialism as postmodernism, the most lasting popular image of Mario would be his sustained support of the nazi regime under Adolph Hitler. When asked after the war to account for his positions in this regard, Mario responded, "hey-ah, after I-ah saved-ah the princess-ah from-ah Bowser-ah a-ah few-ah times-ah I got to-ah travel-ah all-ah over-ah the-ah lands-ah he-ah ruled-ah and-ah I-ah thought-ah 'maybe-ah this guy's-ah onto-ah something-ah'. So-ah when-ah Hitler-ah came-ah long-ah I-ah knew-ah I-ah had-ah found-ah my-ah new-ah Bowser-ah. Hey-ah, it's-ah me-ah Mario-ah!" Mario also pointed to Luigi's love affair with Benito Mussolini as evidence that both had been profoundly affected by their bowserian experiences and 'the myth of the strong man and national redemption.'

Mario's affair with Princess Toadstool, who was Jewish, occurred some time before Mario's involvement in National Socialism, but her friendship with Mario did not end when she moved to Heidelberg to continue her studies under Wario, Mario's evil doppelganger and arch-nemesis. Toadstool later spoke on his behalf at his denazification hearings. Wario however, spoke against him at the same hearings, suggesting he would have a detrimental influence on German students because of his powerful teaching presence. His brother Luigi spoke there as well, surprisingly echoing Warios sentiments. Many percieved this to be an act mostly motivated by jealousy, and Luigi's growing resentment towards Mario and his success. Especially after having, a few years prior, been left out of "Super Mario Sunshine" altogether. Mario remained unfazed at the betrayal of his brother, claming in an interview with 'Der Spiegel' magazine that "he-ah always-ah had it in-ah for-ah me-ah, that-ah scrawny-ah no good-ah piece of shit-ah."
Toadstool cautiously resumed their friendship after the war, despite or even because of the widespread contempt for Mario and his political sympathies. The denazification hearings resulted in Mario being forbidden to teach between 1945 and 1951. As a result of this, Mario, growing tired of the scholarly lifestyle and yearning for a life of adventure and excessive mushroom consumption, made a sensational return to Mario Land, spawning such hits as Super Mario Stadium Baseball, Mario Party 8, Super Mario Galaxy, Mario Hoops 3-on-3 and many many more.